Konuştuğunda her bir cümlesi terapi gibi gelen bir arkadaşım var benim. Yakında kitabını raflarda göreceğiz umarım. Geçenlerde 2 günü dolu dolu birlikte geçirme fırsatımız oldu. Yemek yaparken konuştuk, rakı içerken konuştuk, susarken konuştuk hatta uyurken bile konuşmuş olabiliriz.
Bugün kargo paketlerini hazırlarken belki de kurduğu bir dolu cümlenin arasından o sırada önemsemediğim bir cümle çıktı geldi hatıramdan. Demişti ki; “Bazen başkası telefonda konuşurken yanımızdan geçtiği sırada duyduğumuz bir cümle bile hayatımızın akışını değiştirebiliyor”.
Annem Denizli’nin küçük bir kasabasında doğmuş büyümüş. Çok şanslıyız ki köy, kasaba hayatını deneyimleme fırsatımız oldu çocukluğumuzda. Annanem, dayım, yengem, güzel yemekler, sacda yapılan bükmeler, ateşte gömülen gömbeler, bütün hücrelerini titreten taş yollar, o yollarda bisiklet binmek, kasaba meydanında gazoz içmek ve kaynamış darı yemek ve en nihayetinde şehir hayatına dönerken küçük bir koliye sığdırabildiğini sığdırıp geri gelmek. İşte o içi leziz yemekler dolu ama nasıl olduğunu anlamadığım bir şekilde normalden beş kat hızlı tükenen yiyeceklerin koyulduğu koliyi naylon bir iple ve kendine has bir düğümle dayım bağlardı hep. Annem bir daha kullanılabilceğini düşünerek kesmemize izin vermezdi. Ben de dayımın yaptığı o düğümü açmak için dakikalarca uğraşırdım.
Hayat pahalandı. Kağıt bantlar da 🙂 Bağlıyorum ben de artık minik kolilerimi. Dayımın bağladığı gibi.
Yoldaşımın dediği gibi, çocukluğumun küçük bir anısı akışı şekillendirdi. Siz de ipi kesmeyin. Bir gün gelir işinize yarar.